Działanie “publicznie” a “w miejscu publicznym”

Działania publicznie i w miejscu publicznym
Działania publicznie i w miejscu publicznym

Działanie “publicznie” w przepisach kodeksu karnego

Dzi­ałanie “pub­licznie” stanowi znamię wielu przestępstw (np.: art. 135 § 3 k.k. – “Kto pub­licznie znieważa Prezy­den­ta Rzeczy­pospo­litej Pol­skiej…”, art. 137 § 1 k.k. – “Kto pub­licznie znieważa (…) godło, sztan­dar, chorągiew, ban­derę, flagę lub inny znak państ­wowy”, art. 196 k.k. – “Kto obraża uczu­cia religi­jne innych osób, znieważa­jąc pub­licznie przed­miot czci religi­jnej…”, art. 202 § 1 k.k. – “Kto pub­licznie prezen­tu­je treś­ci pornograficzne…”, art. 216 § 1 k.k. – “Kto znieważa inną osobę w jej obec­noś­ci albo choć­by pod jej nieobec­ność, lecz pub­licznie…”,art. 226 § 3 k.k. – “Kto pub­licznie znieważa lub poniża kon­sty­tucyjny organ Rzeczy­pospo­litej Polskiej…”).

Dzi­ałanie “pub­licznie” stanowi również przesłankę uzna­nia przestępst­wa za wys­tępek chuli­gańs­ki. Zgod­nie bowiem z art. 115 § 21 k.k.:

Wys­tęp­kiem o charak­terze chuli­gańskim jest wys­tępek pole­ga­ją­cy na umyśl­nym zamachu na zdrowie, na wol­ność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bez­pieczeńst­wo powszechne, na dzi­ałal­ność insty­tucji państ­wowych lub samorzą­du tery­to­ri­al­nego, na porządek pub­liczny, albo na umyśl­nym niszcze­niu, uszkodze­niu lub czynie­niu niez­dat­ną do użytku cud­zej rzeczy, jeżeli spraw­ca dzi­ała pub­licznie i bez powodu albo z oczy­wiś­cie bła­hego powodu, okazu­jąc przez to rażące lekce­waże­nie porząd­ku prawnego.

Ma to istotne kon­sek­wenc­je prawne, ponieważ wpły­wa na wysokość kary (jej dol­ną granicę). Zgod­nie bowiem z art. 57a k.k.:

Skazu­jąc za wys­tępek o charak­terze chuli­gańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przyp­isane spraw­cy przestępst­wo w wysokoś­ci nie niższej od dol­nej grani­cy usta­wowego zagroże­nia zwięk­szonego o połowę.

Czy “publicznie” to to samo co “w miejscu publicznym”?

Na tak postaw­ione pytanie odpowiedzieć należy: nie, to nie to samo.

W uch­wale 7 sędz­iów z dnia 20 wrześ­nia 1973 r. (VI KZP 26/73) Sąd Najwyższy wyraźnie wskazał, że:

dzi­ałanie “pub­licznie” (…) zachodzi wów­czas, gdy bądź ze wzglę­du na miejsce dzi­ała­nia, bądź ze wzglę­du na okolicznoś­ci i sposób dzi­ała­nia spraw­cy jego zachowanie się jest lub może być dostęp­ne (dostrze­galne) dla nieokreślonej licz­by osób, przy czym spraw­ca mając świado­mość tej możli­woś­ci co najm­niej na to się godzi

Znamię “pub­licznie” wskazu­je nie tyle na miejsce, ile na sytu­ację. W każdym konkret­nym przy­pad­ku należy dokon­ać anal­izy, czy dzi­ałanie spraw­cy było lub mogło być dostęp­ne dla nieokreślonej licz­by osób.

Jak słusznie zauważył Sąd Apela­cyjny w Łodzi w wyroku z 8 październi­ka 2015 r. (II AKa 178/15):

Choć zazwyczaj zachowanie w miejs­cu pub­licznym ma charak­ter pub­liczny, to jed­nak może być inaczej, np. w przy­pad­ku doko­na­nia czynu na całkowicie pustej uli­cy czy popełnienia go nocą.

Opublikowano
Umieszczono w kategoriach: Kodeks karny